Voor niets gaat de zon op!

Lieve allemaal,

Net als je denkt Azie enigsinds onder de knie te krijgen, is daar de Filipijnen. Geen tuk-tuk maar een tricycle, geen monniken maar priesters, geen tempels maar kerken. Daarnaast hebben jullie vast nog nooit van een jeepney of bangkas gehoord? Toen we ruim 2 weken geleden aankwamen op de Filipijnen wisten we niet of we moesten huilen of lachen. Nu ik hier in een internetcafe zit in een geairconditioneerd winkelcentrum in het centrum van Iloilo, met een glimlach van oor tot oor kan ik meedelen dat de Filipijnen legendarisch zijn. Het zand lijkt hier nog witter en de zee nog blauwer. De mensen spreken uitstekend Engels en zijn erg behulpzaam en het reizen van plek naar plek is iedere keer weer een uitdaging. Het lijkt wel alsof de afgelopen weken zijn omgevlogen, ik ga proberen om jullie wat meer over onze avonturen te vertellen. Maar nog beter boek een ticket en neem zelf een kijkje in dit machtige land! Maar voordat ik losbarst over onze laatste avonturen zal ik meer vertellen over onze laatste dagen in Thailand.
Voor het eerst in deze blog ben ik niet helemaal eerlijk geweest tegen jullie. Om het thuisfront niet ongerust te maken vertelde ik in het laatste verhaal dat we rechtstreeks naar het vliegveld zouden reizen voor onze vlucht naar de Filipijnen, hoe stiekem als wij zijn hebben wij wel degelijk een dag en nacht in Bangkok doorgebracht.

Zoals wel vaker is de media erg goed in ‘van een mug een olifant maken’. Via een bevriend stel uit Zuid-Afrika die in Bangkok wonen kregen we door dat de protesten in Bangkok erg meevielen en dat het toeristische gedeelte van Bangkok 100% veilig was. Verder wilde Roos maar al te graag wat tempels in de Thaise hoofdstad bezoeken en had ik de Zuid-Afrikanen een bezoekje beloofd.
Zo gebeurde het dat we na een 12 uur durende busreis om 5 uur ‘s ochtends in Bangkok aankwamen. Wat we die dag allemaal hebben gezien en gedaan is waarschijnlijk al een verhaal waard. In sneltrein vaart zijn we door middel van talloze manieren van transport (skytrain, metro, taxi, bus, motorbike, tuk-tuk, boottaxi en trein) de stad door geraced. Een bezoekje aan Wat Po, Chinatown en de straten rondom Ko San Road werden afgesloten met een gezellig diner met de Zuid-Afrikanen. Erg leuk om Jack en Jess na 2 jaar wederom in Thailand te treffen (2 jaar terug heb ik samen met hen mijn duikcursus voltooid op Koh Tao). Op dit moment geven Jack en Jess Engelse les en wonen in een gigantisch appartement in downtown Bangkok. Een leven wat vooral Roos erg interessant lijkt. Al met al hadden we ons geen betere afsluiting van onze tijd in Thailand kunnen voorstellen. Enig minpuntje van deze mooie dag was de boete die ik kreeg voor het weggooien van een peukie op straat. Het was of mijn paspoort inleveren of het aftikken van 2000 Baht (lees 50 euro). Dat ik meedeelde dat er in Bangkok op iedere hoek van de straat een zwerver ligt en men gewoon op straat schijt waren argumenten waar de corrupte agenten enkel maar om konden lachen.

Onze vlucht met Kuwait Airways was verrassend relaxt en ook de drukke en ongeorganiseerde luchthaven van Manilla waar menigeen ons voor had gewaarschuwd viel reuze mee. Pas toen we de taxi uitstapte merkten we dat we waren aangekomen op de Filipijnen. De taxi chauffeur probeerde ons met het indrukken van een paar knopjes op de meter een dikke ritprijs aan te smeren en op iedere hoek van de straat stond een bewaakte agent. De eerste uren in Manilla waren spannend en eng tegelijk, het leek net of we waren aangekomen in een gevaarlijke Zuid-Amerikaanse stad. 24 legendarische uren later voelden we ons vreemd genoeg prima op ons gemak in deze miljoenen stad. In Manilla wonen officeel 14 miljoen mensen, maar met alle illegalen en sloppenwijken meegeteld wordt gesproken over ruim 20 miljoen inwoners. Al snel kwamen we erachter dat Manilla, Bangkok liet lijken op een veilige speeltuin. Mensen in ons hotel adviseerde ons om alle waardevolle spullen in ons hotel te laten en ieder contact met lokale mensen te vermijden. Achteraf gezien vonden we Manilla reuze meevallen en zijn we maar wat blij dat we deze indrukwekkende stad hebben bezocht.
Via via werden we gewezen op een Nederlandse organisatie die tours door het ‘echte’ Manilla organiseerd. Manilla staat wereldwijd bekend om zijn sextoeristen, ladyboys en foute karaokebarretjes, deze stichting geeft geinteresseerde toeristen de mogelijkheid om een kijkje te nemen in het leven van de echte inwoners van Manilla. Wij kozen voor de Smokey Mountain Tour, een bezoekje aan een van de vele sloppenwijken in Manilla. Ik kan er lang en kort over zijn maar wat we deze ochtend allemaal hebben gezien, de reis met het openbaar vervoer, de persoonlijke verhalen van onze lokale gids en natuurlijk het bezoeken van de slums zorgden voor een enorm indrukwekkende dag. De meeste van ons hebben de film Slumdog Millionair gezien, deze film speelt zich grotendeels af in de sloppenwijken van India. Deze film was niets vergelijken met wat wij deze dag allemaal voorbij hebben zien komen, mensen leven gewoon op een grote hoop afval. Alles maar dan ook alles wordt uitgezocht en heeft een waarde per kilogram. Ook werd er van afvalhout houtskool gemaakt. De spijkers die nog in het houtskool zitten worden hier door 3 en 4 jarige uitgehaald. Kindjes zo klein en frigiel, zwart als roet en ook nog is naakt rondlopend. Men leeft in hokjes waar bij ons de hond niet eens in gaat liggen, al deze indrukken, brachten de tranen in onze ogen. Aansluitend bezochten we een weeshuis waar ondervoedde kindjes en kinderen met geen toekomst werden opgevangen. Het feit dat alle kindjes die wij deze dag hebben gezien met een glimlach rondlopen maakt alles nog intenser. Men is zo gelukkig met eigenlijk helemaal niets!
‘S middags raakte we aan de praat met 2 lokale studentes aan de universiteit van Manilla. Alsof het nog niet genoeg was, zijn wij de hele middag door hen de stad doorgeleid. Toen we ‘s avonds 2 biertjes bestelden voor 0,50 cent per stuk en ik een pakje sigaretten kocht voor nog geen euro begrepen jullie dat wij ons geen beter begin konden bedenken van wederom een spannend avontuur.

Aangezien we beide nog geen idee hadden wat we van dit land wilden gaan zien, werd het wederom een lastige klus om onze volgende bestemming te bepalen. Zo gebeurde het dat we ons de volgende ochtend naar het dichtsbijzijnde busstation lieten brengen en de eerste de beste vetrekkende bus zijn ingestapt. Het was zowieso wennen aan de manier van reizen hier in de Filipijnen. In Thailand en in mindere mate Maleisie heb je reisorganisaties die voor een kleine vergoeding al het vervoer voor je regelen. Hier moet je alles zelf regelen, van bus tot boot en van jeepney tot hotel. Omdat alle bussen naar het Noorden waren volgeboekt besloten we zo snel mogelijk in Zuidelijk richting te vertrekken. Uiteindelijk belandden we na een lange eerste reisdag in Sabang op het eiland Mindoro. Dit duik-whalhalla (een duik kost hier nog geen 15 euro) bracht ons weer een hoop nieuwe avonturen, zo maakte we voor het eerst in positieve zin kennis met de Filipijnse keuken en het locale nachtleven. Waar we in Manilla nog moeite hadden met het vinden van leuke restaurantjes en gezellige barretjes schoten we hier 2x raak. Een avond op de dansvloer tussen de dikke Amerikanen en locale prostituees was voor Roos flink wennen, maar de vooral grappige gesprekken met de locale jongens maakte een hoop goed.
Doordat het weer de volgende dag tegenviel, besloten we het duiken het duiken te laten en ons tezamen met de locale mannen in de wereld van cockfighting te mengen. De Filipijnen is het enige land waar deze ‘manier van gokken’ wordt gedoogd. Het komt er op neer dat in een arena van 5 bij 5 m2, 2 hanen met mesjes aan hun poten worden losgelaten. Een gevecht mag maximal 10 minuten duren maar meestal is het vonnis binnen een minuut geschied. Voor ieder duel wordt er door de mannen flink op los gewed, wat super grappige taferelen opleverd. Filipijnse mannen staan bekend om hun drink- en gokgedrag, dus jullie begrijpen dat er veel passie en trots bij deze ‘sport’ komt kijken. Samen met een groep locals raakte ook wij aan het wedden, als enige toeristen hadden we al genoeg aanspraak, ons aanzien steeg toen we 5 duels op rij de juiste winnaar voorspelde! Het gratis etentje waar wij onzelf met de gewonnen Pesos op trakteerde smaakte daarom extra lekker.

Na een reis van weer ruim 12 uur kwamen we aan op de meest populaire bestemming van de Filipijnen voor toeristen, Boracay (google maar ff). Een eiland met een prachtig strand van ruim 4 kilometer, azuur blauw water en het beste nachtleven van het land. De prijzen liggen in vergelijking met de rest van het land ruim 3x zo hoog maar dit mag de pret zeker niet drukken. Overdag lekker bakken op het strand en ‘s nachts genieten van live muziek. De avond met 2 Denen zal mij vooral lang bijblijven, Roos werd omgedoopt tot ‘one of the guys’ en fungeerde als wingman voor beide heren. Dat ze deze avond met een giga kater moest bekopen kon vooral de buschauffeur de volgende dag niet erg waarderen.

Via via hoorde we mensen praten over een niet toeristisch eiland, wat door de massa nog ondekt moet worden. Het heeft een hoop tranen en pitstops gekost maar het leverde wel weer een tweetal heerlijke dagen op. We boekte een simple hutje aan zee en raakte al snel aan de praat met 3 jongens en wat locale meisjes. De heren waren special vanuit alle hoeken van de wereld richting de Filipijnen gevlogen voor het maken van een documentaire over een uniek soort lichtjes. Wat volgde was een super gezellige dag op het water. Met z`n allen huurde we een bootje en genoten we van de rust, koud bier en interessante gesprekken. De 3 heren waren alle ondernemer en al snel kwamen we erachter dat er veel overeenkomsten en toekomstige kansen lagen. Wordt hopelijk dus zeker vervolgd!

Na al het chillen op het strand vonden we beide dat het tijd werd voor wat actiefs. Hoewel onze voorbereidingen en uitrusting dramatisch waren, kozen we voor het beklimmen van Mount Canlaon. Een vulkaan van 2435 meter hoog, central gelegen op het eiland Negros. Aangekomen in Canlaon bleek het beklimmen van deze berg iets meer voorbereidingen nodig te hebben. Na een mislukt bezoekje aan het lokale gemeentehuis, de ambtenaar die de handtekeningen moest zetten voor de benodigde vergunningen was een dagje vrij, zakte de moed ons enigsinds in de schoenen. Sommige mensen blijven echter zes gooien, want gelukkig was daar ‘Nixon’. De baas van het toeristen office nodigde ons spontaan uit om samen met hem en een groep locals te verblijven in het basecamp. Over vergunningen werd ineens niet meer gesproken. Zo gebeurde het dat we binnen een uur, een kleine tas pakte, boodschappen deden en ons mentaal voorbereidde op een van de moeilijkere beklimmingen in de Filipijnen. Weer 2 uur later zaten we voor ons tentje op 1200 meter hoogte te genieten van een simpele rijstmaaltijd en een machtig uitzicht over het halve eiland. Samen met 18 Filipinos kamperen op een berg, Whiskey drinken en sterren tellen klinkt wederom als een sprookje.
De volgende ochtend zijn we om 6 uur ‘s ochtends samen met onze gids vertrokken voor de klim naar de top en later de krater. Helaas was het op de top erg bewolkt, hierdoor leek het serieus net of we op de maan liepen. Het vochtige weer zorgde daarbij voor een lastige afdaling, het feit dat we Vans en New Balance sneakers droegen zorgde ervoor dat we meer op de grond zaten dan dat er gelopen kon worden. Al met al een unieke ervaring. Totaal gesloopt boekte we een luxe hotelkamer en dronken we biertjes met de lokale heren die met open mond naar onze ervaringen luisterde.

Toen we de volgende dag door wilden reizen, was onze eerste missie het vinden van een werkende pinautomaat, helaas bleek dit een verdomd lastige klus. Zodra je afdwaald van de toeristische paden in de Filipijnen is het een waar gevecht om aan de lokale munteenheid te komen. Na 2 lokale bussen en weer een mislukte poging, werd het voor het eerst echt peniebel. Met nog 50 Pesos (0,80 eurocent) in de knip waren we ridder te voet. Gelukkig was daar een schattig vrouwtje die aanbood om ons te helpen. Uiteindelijk zijn we ruim 2 uur onderweg geweest om een geschikte automaat te vinden. Stel je voor dat je een toerist in Niedorp hopeloos bij de Rabobank ziet staan, ik ken niemand die op zijn vrije woensdagmiddag samen met de toerist met het openbaar vervoer naar Amsterdam reist om daar op zoek te gaan naar een werkende automaat. Dit is een van de vele verhalen waarom wij zo ontzettend genieten van ons verblijf in de Filipijnen.

Na wederom een wijze levensles te hebben gehad, haalden wij de laatste boot richting Sugar Beach maar net aan. Met een dikke stapel Pesos in de hand boekten we een ware villa aan het strand voor nog geen 15 euro per nacht. Op Sugar Beach zijn we bijgekomen van alle wilde avonturen de afgelopen weken. De spierpijn die wij aan de flinke klim overhielden zorgde er zowieso voor dat we weinig anders konden dan lekker aan het strand liggen.

Morgenochtend pakken we een vroege binnenlandse vlucht richting het eiland Palawan. Ook hier schijnt weer genoeg te beleven te zijn. Wat we nog niet weten is hoe we onze volgende vlucht gaan halen, op 18 februari hebben we 2 stoeltjes geboekt richting Singapore om vanuit daar het mysterieuze Indonesie te verkennen. Aangezien de Filipijnen alle verwachtingen overtreffen laten we deze vlucht waarschijnlijk lopen. Hoe deze kwestie gaat aflopen, in een volgend verhaal vast meer!
Aangezien wij nog weinig verteld hebben over het transport in de Filipijnen, sluit ik graag af met een ouderwetse top 5. Iedere keer is het weer de vraag waar je gaat belanden en wat er onderweg allemaal gaat gebeuren, dus daarom bij deze;

1. Voor 4 uur lang met 100 man staan zweten in een lokale bus, ik kon niet eens rechtop staan.
2. Met 10 man + lokale spullen + backpacks op een tricycle (brommer met zijspan).
3. Met 4 man op de achterbank zitten van een te klein Nissan busje met een mega kater, dit terwijl er eigenlijk met 3 man al niet normaal op de achterbank gezeten kan worden.
4. Samen met 80 locals, brommers, kippen en genoeg eten om heel Niedorp voor een week te voederen een boot pakken die ontworpen is voor maximal 36 passagiers.
5. De laatste boot naar Sugar Beach missen en hierdoor opgescheept worden met 2 jongetjes van 6 jaar, zij brachten ons naar de overkant in een zelf gemaakt houten boot die zonk toen wij tezamen met onze backpacks aan boord stapten.

Jammer genoeg krijgen wij hier weinig mee van de Olympische Spelen (helaas geloven de Filipinos niet in het succesverhaal ‘4 Fillippinos in een bobslee'). Via de Wifi vernemen we dat Sven, Irene en de gebroeders Mulder de eer van Nederland zeer hoog houden. Ik hoop voor jullie dat de ijzers in februari ook nog onder gebonden mogen worden. We denken aan jullie en genieten met volle teugen.

Dikke kus,

Roos en Dave