The Pamir Highway – The End

Lieve allemaal,

Wat zowel letterlijk als figuurlijk het hoogtepunt van onze reis moest worden, de Pamir Highway, is tevens onze laatste bestemming van deze onbegrijpelijke reis geworden. Tadzjikistan, de Fan Mountains en uiteraard de Pamir Highway waren oh zo mooi. Toch waren onze gedachten veel in Nieuwe Niedorp bij onze vrienden en familie. Enerzijds genoten we van ongelofelijk natuurschoon en maakten we veel nieuwe vrienden. Anderzijds voelde het gewoon PIS, dat we er niet voor onze familie, vrienden en vriendinnen konden zijn op het moment dat zij ons juist nodig hebben. Zoals velen weten was de vader van goede vrienden erg ziek. Ondanks de beperkte toegang tot internet en het nauwelijks hebben van bereik probeerden we op de hoogte te blijven van de situatie thuis.
Tot we op zondag 2 juli bij een hemels blauw meer het afschuwelijke bericht ontvingen dat Laus (vader Roos) ongeneeslijk ziek is. In 7 te korte minuten voerden we het meest afschuwelijke telefoontje uit ons leven, het enige wat blijft hangen is “iedere seconde telt”. 27! uur later stappen we huize Klaver binnen op de Dorpsstraat te Nieuwe Niedorp. Vanuit Karakul Lake in Tadzjikistan nemen we een taxi naar Osh in Kirgizië. Vervolgens vliegen we vanuit Osh, via Bishek en Moskou naar Nederland. De 6 dagen die volgen zijn uiteraard veel te kort maar inmiddels begint het besef te komen dat we dankbaar mogen zijn voor de dagen die we nog hebben gekregen samen. De afgelopen weken waren afschuwelijk en mooi, onwerkelijk en realistisch, maar vooral heftig en zwaar.

Om alles te verwerken en onze reis af te sluiten leek het mij een goed plan om alsnog een verhaal te schrijven over onze weken in Tadzjikistan. Bij het overzetten van onze foto’s naar de computer wordt mij duidelijk dat dit niet zo maar een reis is geworden. Op de dag af zijn wij precies 3 maanden weg geweest. We vertrokken vanuit Nederland om over land van Nieuwe Niedorp naar Beijing te reizen. Uiteindelijk is ons avontuur een drieluik zonder eind geworden. De 5 weken met de Twingo door Europa voelen als lang geleden, maar bleken de perfecte start te zijn. De maand Iran vloog om, de kleuren en geuren zullen we nooit vergeten. De Stanlanden waren veruit de grootste uitdaging. In deze landen waar je weinig andere reizigers tegenkomt, waren de indrukken het heftigst maar leerden we vooral meer over onszelf kennen.
Het plan om Beijing te bereiken stond inmiddels in de koelkast, vanwege visa problemen is het bijna onmogelijk om China over land te bereiken. Als alternatief hadden we een ticket geboekt voor India en Nepal. Wellicht ooit vervolgen wij ons avontuur, maar voor nu zijn we er helemaal klaar mee!

Als afsluiting zal ik nog wat mooie verhalen over onze laatste weken in Tadzjikistan proberen te vertellen. Het ontvangst in het armste ‘Stanland’ was in ieder geval zeer welkom. De grensovergang en het verkrijgen van het visa waren peanuts. Het visa konden we vooraf online bestellen, geen moeilijke vragen of belachelijke benodigde documenten, gewoon 75 dollar betalen en een printje maken van de bevestiging die je krijgt opgestuurd. Eenmaal bij de grens aangekomen krijgen we zowaar het gevoel dat onze komst gewenst is, douanepersoneel maakt zelfs een praatje met ons. Met een vriend van een aardige douanebeambte rijden we gratis mee naar de eerste grote stad, dat dit in een volledig geblindeerde BMW X5 gebeurd lijkt niemand wat uit te maken. Van onze nieuwe vrienden die ‘meubels’ uit Polen importeren leren we snel meer over wederom een snel groeiend maar oh zo corrupt en uitdagend land. President Emomali Rahmon is al ruim 25 jaar de baas over deze kleine Sovjetstaat en net als in de andere Stanlanden zie je overal gebouwen met grote foto’s van de beste man. In Nederland zijn ze al maanden bezig met het vormen van een kabinet, bij de laatste verkiezingen in Tadzjikistan werd Tahmon herkozen met 97% van de stemmen.

Na 2 lange reisdagen was het tijd voor de Seven lakes en de Fan Mountains, als uitvalbasis kozen we voor de schattige Sovjetstad Penjikent in het Westen van Tadzjikistan. In Penjikent leerden we weer een aantal interessante mensen kennen, zo hadden we een gezellige avond met 2 neven uit Singapore die al 12 jaar aan het reizen waren, de teller stond inmiddels op 197 landen. Ook waren we onder de indruk van 4 Duitse motorrijders die in 3 maanden tijd ruim 30.000 km bij elkaar hadden gereden op al net zo indrukwekkende BMW GS motoren.
Als een van de weinigen reizen wij in deze landen niet met eigen vervoer maar met iedere vorm van transport die voor handen is. Zo gebeurde het dat we met een oude Opel Kadett een dag de Fan Mountains introkken. Hoe dieper wij het gebergte inreden hoe simpeler het leven werd. Onderweg maakte de Nikon camera net als de Kadett overuren. Achter iedere bocht stond ons weer een nieuwe verassing te wachten. Mannen en vrouwen op ezeltjes, jongelui die bakstenen aan het bakken waren en overal groepen kinderen blij zwaaiend. De 7 knalblauwe meren die we onderweg bezochten waren al net zo bijzonder.
Na een indrukwekkende dag rondom de 7 lakes besloten we een taxi te pakken naar Alaudin Basecamp. Vanuit dit basecamp scheen je mooie wandelingen te kunnen maken in het hart van de Fan Mountains, een spannende keuze omdat we geen idee hadden wat er beschikbaar was in het basecamp. Wij zijn nog altijd afhankelijk van homestays en kleine guesthouses omdat wij zonder kampeerspullen reizen. Na een spannende maar onvergetelijke 4 uur durende offroad rit in een oude Lancia bus komen we aan bij het basecamp wat in een prachtige vallei blijkt te liggen. Een combinatie van onze eerste woordjes Russisch en flink wat handen en voeten levert ons 2 bedjes in een berghutje op. De komende dagen vliegen voorbij, aangezien het seizoen nog moet beginnen zijn wij de enige gasten en genieten van de rust en de onbeschrijfbaar mooie natuur. Zo maken we vrienden met verschillende nomaden die hier hun zomerkamp hebben opgeslagen, we drinken thee en proberen lokale ‘lekkernijen’ en delen ballonnen en armbandjes uit aan kindjes. De lucht die in dit soort dorpjes hangt is wennen, maar ondanks dat men geen bezittingen heeft delen ze alles met je.
Verder lopen we in een dag naar Mutny Lake op 3600 meter hoogte, heerlijk om het lichaam weer is goed te prikkelen. Bij terugkeer in het basecamp kijk ik vooral uit naar een koud biertje en warme maaltijd. Het bordje koude patat en naar geit stinkend kopje thee wat we krijgen geserveerd zegt alles over de levensstandaard van de mensen in deze regio. Naast aardappels, uien, wortel en wat zelf gemaakt brood en yoghurt is er weinig keuze. De fles vodka die na iedere maaltijd op tafel komt maakt gelukkig een hoop goed.

We hadden graag nog meer dagen in het basecamp willen blijven, maar aangezien mijn 30ste verjaardag voor de deur stond besloten we naar de hoofdstad Dushanbe te vertrekken. We besloten om niet 1, niet 2, maar 3x mijn verjaardag te vieren in de lokale Irish pub. Samen met Bernard die we nog kenden uit Oezbekistan maakten we er een aantal gezellige dagen en avonden van.
Inmiddels hadden wij in het Green House hostel ook Remo en Thomas leren kennen, 2 Nederlandse jongens die net als ons de Pamir Highway in 8 a 10 dagen wilden verkennen. Zo gebeurde het dat we op 27 juni met ze vieren in een dikke Toyota Landcruiser vertrokken voor een uitdagende roadtrip langs de Pamir Highway. In 9 dagen zouden we van Dushanbe in Tadzjikistan naar Osh in Kirgizië rijden, ons lot lag in handen van de 27 jarige Ibrahim, naast een uitstekend chauffeur een hele barre man.
De eerste dagen rijden we in Westelijke richting langs de rivier de Pandzj, we rijden op de grens van Tadzjikistan en Afghanistan met als hoogtepunt de Wakhan Valley. Deze vallei met tevens prachtig uitzicht op het Hindu Kush gebergte in Pakistan is het mooiste stukje aarde waar ik tot nu toe ben geweest. Een wandeling naar 4000 meter hoogte, maakt het geheel nog onwerkelijker. Vooral Roos heeft het deze dag erg zwaar op deze hoogte, zowel lichamelijk als geestelijk wil het niet vlotten op deze pittige klim. Achteraf blijkt dat wij de wandeling lopen op het moment dat Laus de uitslag in het ziekenhuis krijgt….

Na nog enkele prachtige dagen, zo rijden we de Ak-Baytal Pass die ons naar een nieuw hoogtepunt (4658 meter) brengt, doen we een plasje in China en slapen we zelfs een nacht in een Yurd, worden we op zondagmiddag 2 juli op een harde manier terug gezet op aarde.

Ik wil iedereen bedanken voor de leuke reacties de afgelopen maanden. Het is leuk om te zien en te horen hoeveel mensen onze verhalen lezen. Laten we hopen dat we ooit in de mogelijkheid zijn om deze verhalen een vervolg te geven.

Tot ooit!

Dikke kus,

Roos en Dave