Salam Iran!
Door: KauF
Blijf op de hoogte en volg Dave
29 Mei 2017 | Iran, Dasht-e Khāk
Lieve allemaal,
Toen we onze route voor vertrek toelichtten werd er over het algemeen heel enthousiast gereageerd. Een uitdagend avontuur met een flink aantal onbekende heuvels. Als blijkt dat we ook een bezoekje aan Iran plannen, zijn de reacties minder positief. Iran is toch die zandbak in het Midden-Oosten waar alle terroristen vandaan komen? Iran, daar gaan vrouwen gesluierd door het leven en dragen mannen een lange broek ondanks de constante 35 graden? Iran daar zijn toch binnenkort verkiezingen en start de Ramadan niet eind mei? Iran daar is alcohol toch verboden en volgens mij werkt je pinpas daar niet? Genoeg redenen om dus niet naar Iran te gaan. Gelukkig is de lijst met redenen om wel naar Iran te gaan een stuk langer...
De dagen in Istanboel waren een prima start voor ons nieuwe avontuur: de Zijderoute! Zoals wel vaker bewijzen we in Turkije dat je in 3 dagen een hoop kan zien, onder het motto "te bang om iets te missen" maken we er volle dagen van. Bij aankomst valt gelijk op dat er weinig toeristen op straat zijn te vinden, restaurantjes en hotels zijn leeg en ook bij de toeristische hoogtepunten kom je weinig buitenlanders tegen. Istanboel voelt echter ondanks de vele militairen die we tegenkomen als een veilige plek. De blauwe moskee, het Topkapi paleis, het Taksimplein, de Hagia Sofia en natuurlijk de grote- en Egyptische bazaar zijn zeker het bezoeken waard. Ook het middagje hammam kon natuurlijk niet ontbreken. Een paar uurtjes soppen en kneden bleek een prima voorbereiding op Iran, want ook bij het Turske badhuis werden mannen en vrouwen gescheiden. De vele kopjes thee en het lekkere eten maakte ons te korte verblijf meer dan compleet. Na het aanschaffen van enkele hoofddoeken en andere vrouw onvriendelijke kleding zijn we klaar voor ons eerste avontuur in het Midden-Oosten.
En dan is daar Iran, het land waar wij misschien wel het meest naar uit hebben gekeken. Met de moneybelt (die uitpuilt van de in Griekenland ingeslagen euro's, al het geld wat je in Iran denkt uit te geven moet je inderdaad cash meenemen) om melden wij ons samen met 15 andere toeristen bij het loket 'visa' op het internationale vliegveld van Teheran. Ruim 2 uur later en bijna 200 euro lichter mogen we ons officieel toeristen in Iran noemen. In Teheran, de hoofdstad van Iran waar ruim 20 miljoen mensen wonen, zijn we vooral druk met onze visa's voor Turkmenistan en Oezbekistan. Reizen in deze regio schijnt steeds makkelijker te worden, al blijft het verkrijgen van visa's een tijdrovende en vooral dure hobby. Zo doen we er bijna 2 uur over om met het openbaar vervoer van het midden naar het Noorden van Teheran te reizen en betalen we voor bijvoorbeeld het Oezbekistan visa bijna 150 euro pp.
Ik hoor jullie denken, waren 'al' die risico's en onzekerheden de reis naar Iran waard? Ondanks onze 'hoge verwachtingen', was Iran meer dan geweldig. Zo voelden we ons nog nooit ergens zo veilig. Het land is enorm divers en heeft dan ook van alles te bieden, maar het zijn vooral de inwoners van Iran die ons verblijf onvergetelijk hebben gemaakt. Al moet ik de afgelopen weken in detail beschrijven kan ik net zo goed een boek schrijven, jullie zullen het dus met 'enkele' hoogtepunten moeten doen...
Dat Iraniërs je constant uitnodigen en trakteren op van alles, ondervonden we direct al in Teheran. Als we s'avonds richting ons hostel lopen worden we op een nog geen 500 meter 4x uitgenodigd voor thee en wat lekkers. Bij de bakker krijgen we een vers gebakken brood mee en zelfs de buschauffeur neemt ons gratis mee op een trip door de stad.
Van alle mensen die wij in Iran hebben ontmoet is het Ashgar uit Kashan die ons het meest heeft verbaasd. Een man zonder tanden, maar met gescheurde kleren en bijpassend casanova hoedje heeft ons in 2 dagen de omgeving van Kashan laten zien. Ondanks dat deze man weinig bezittingen heeft trakteert hij ons op thee en een verse lunch in zijn mancave. Ashgar heeft letterlijk schijt aan de wereld, hij betaalt nergens entree en iedereen is zijn vriend. Vol trots laat hij ons zijn stad en dorp zien, dat hij geen Engels en wij geen Farsi spreken maakt alles nog mooier. Na 2 geweldige dagen nemen we met een brok in onze keel afscheid, was iedereen maar een beetje zoals Ashgar...
Op internet had ik in Nederland al gelezen over het concept Work Away: een Europese concurrent van het Wwooffing wat zowel Roos als ik eerder in Australië hebben geprobeerd. Na 6 weken on the road keken we uit naar een weekje 'rust'. Zo gebeurde het dat wij een week hebben geholpen in Negaar Guesthouse in het schattige woestijndorpje Varzaneh. In ruil voor onze hulp kregen we 3 maaltijden per dag en een gratis slaapplaats in een tent op het dak van het guesthouse. Roos hielp mee met de dagelijkse werkzaamheden in en om het guesthouse, terwijl ik dagelijks een groepje toeristen de woestijn in mocht begeleiden als tourguide. Verder hebben we tevergeefs geprobeerd om onze Europese kijk op het runnen van een guesthouse over te brengen op de Iraanse eigenaar. Gelukkig was er genoeg tijd over om de omgeving te verkennen, te genieten van de vers bereide traditionele Iraanse maaltijden en een leuke band op te bouwen met de gasten en het lokale personeel. Het valt ons op dat de mensen die wij in Iran ontmoeten allemaal al veel van de wereld hebben gezien. Stuk voor stuk hebben de mensen mooie verhalen over reizen, culturen en het leven!
Ook over de steden Esfahan, Yazd en Shiraz kan ik een hoop vertellen. Deze must see steden zijn totaal verschillend en hebben ieder zijn eigen charme. In Esfahan bezochten we prachtige moskeeën, bruggen en de bekende bazaar. Verder brachten we een dag door met Ali (een 19-jarige jongen die ons in een middag zijn stad heeft laten zien, inclusief sappige verhalen over het nieuwe en moderne Iran) en bevonden we ons plotseling midden in de Iraanse verkiezingen. Zoals jullie wellicht hebben kunnen volgen in Nederland is de huidige president Rouhani herkozen, iets wat groots gevierd is in Iran.
In Yazd bevonden we ons midden in de film Aladin: prachtige paleizen, leuke winkeltjes en heerlijk eten zorgden ervoor dat de dagen omvlogen. Deze Perzische stad op de rand van de woestijn was een compleet nieuwe ervaring voor ons. De ruim 35 graden waren misschien wat veel van het goede, maar de restaurantjes met dakterras + bijbehorend uitzicht over de stad zijn enorm fotogeniek.
Ook Shiraz, de meest Zuidelijk gelegen stad, laat weer een andere kant van Iran zien. In de enorme bazaar kan je uren verdwalen en ook Persepolis en Necropolis waren het bezoeken zeker waard. Maar ook in Shiraz verbazen we ons weer over de mensen. De hele dag door krijgen we kopjes thee en stukken fruit aangeboden. Iedereen lacht en zwaait naar ons en ondanks dat men bijna geen Engels spreekt vragen ze de hemd van je lijf.
Een maand Iran lijkt lang, maar wat gaat de tijd toch snel. Na al die mooie steden kijken we uit om meer van het echte Iran te verkennen. Jullie zullen het vast niet verwachten maar het toerisme is hier de afgelopen jaar enorm toegenomen. Hotels schieten als paddestoelen uit de grond en de bussen met hoog bejaarden Fransozen en irritante Oosterburen kom je dagelijks tegen. Voordat we terug naar Teheran reizen, om te checken of we het VISA voor Turkmenistan hebben gekregen, besluiten we een nachtbus naar Kerman te pakken. Van een Franse jongen kregen we een tip voor een Homestay in Dashtekhak, 'een plek die je niet snel zal vergeten'.
Hamid besloot 6 maanden geleden zijn baan als manager bij een luxe hotel op te zeggen en zijn huis open te stellen voor reizigers die het echte Iran willen zien. Samen met zijn vrouw en 2 kleine kinderen heeft hij in 6 maanden een heuse reputatie opgebouwd onder jonge backpackers in Iran. Motorrijden, bergbeklimmen, voetballen, sterren kijken, brood bakken en dorpjes waar geen toeristen komen bezoeken, Hamid maakt het allemaal mogelijk. Voor 30 euro pppn krijg je 3 maaltijden, 2 excursies per dag, een matje op de grond en leuk gezelschap. Wat onze nieuwe Franse vriend was vergeten te vertellen is dat Hamid zijn vrouw een chefkok is en dat er 0,0 andere toeristen in de omgeving verblijven. Ons verblijf in Dashtekhak is het absolute hoogtepunt van onze reis tot nu toe! Gister bezochten we in de ochtend verschillende woestijndorpjes, waar soms nog maar 2 mensen woonden vanwege de enorme droogte in deze regio. Na een lunch en bijbehorend Iraans middagdutje hebben we per motor de prachtige omgeving van woestijn, toendra en hooggebergte verkend. Op 2 pruttelende tweewielers hebben we urenlang offroad gereden. s'Avonds vierden we met een grote familie traditioneel het begin van de Ramadan. Als afsluiter speelde ik zaalvoetbal bij de plaatselijke ZVV, wat een dag!
Over een uurtje zeggen we helaas alweer gedag tegen Hamid en zijn familie. We pakken zo een nachttrein naar Teheran, daar horen we morgen of onze VISA aanvraag voor Turkmenistan is goedgekeurd. Mocht deze zijn afgekeurd zal de route enigszins aangepast moeten worden, via Azerbeidzjan en een onbetrouwbare veerboot van 3 dagen naar Kazachstan is het alsnog mogelijk om Oezbekistan te bereiken. Laten we dus hopen dat alle formulieren correct zijn ingevuld en ons paspoort morgen weer wat stempeltjes rijker is. Over onze laatste dagen in Iran en natuurlijk de stanlanden in een volgend verhaal meer.
Geniet! Dikke kus,
Roos en Dave
Toen we onze route voor vertrek toelichtten werd er over het algemeen heel enthousiast gereageerd. Een uitdagend avontuur met een flink aantal onbekende heuvels. Als blijkt dat we ook een bezoekje aan Iran plannen, zijn de reacties minder positief. Iran is toch die zandbak in het Midden-Oosten waar alle terroristen vandaan komen? Iran, daar gaan vrouwen gesluierd door het leven en dragen mannen een lange broek ondanks de constante 35 graden? Iran daar zijn toch binnenkort verkiezingen en start de Ramadan niet eind mei? Iran daar is alcohol toch verboden en volgens mij werkt je pinpas daar niet? Genoeg redenen om dus niet naar Iran te gaan. Gelukkig is de lijst met redenen om wel naar Iran te gaan een stuk langer...
De dagen in Istanboel waren een prima start voor ons nieuwe avontuur: de Zijderoute! Zoals wel vaker bewijzen we in Turkije dat je in 3 dagen een hoop kan zien, onder het motto "te bang om iets te missen" maken we er volle dagen van. Bij aankomst valt gelijk op dat er weinig toeristen op straat zijn te vinden, restaurantjes en hotels zijn leeg en ook bij de toeristische hoogtepunten kom je weinig buitenlanders tegen. Istanboel voelt echter ondanks de vele militairen die we tegenkomen als een veilige plek. De blauwe moskee, het Topkapi paleis, het Taksimplein, de Hagia Sofia en natuurlijk de grote- en Egyptische bazaar zijn zeker het bezoeken waard. Ook het middagje hammam kon natuurlijk niet ontbreken. Een paar uurtjes soppen en kneden bleek een prima voorbereiding op Iran, want ook bij het Turske badhuis werden mannen en vrouwen gescheiden. De vele kopjes thee en het lekkere eten maakte ons te korte verblijf meer dan compleet. Na het aanschaffen van enkele hoofddoeken en andere vrouw onvriendelijke kleding zijn we klaar voor ons eerste avontuur in het Midden-Oosten.
En dan is daar Iran, het land waar wij misschien wel het meest naar uit hebben gekeken. Met de moneybelt (die uitpuilt van de in Griekenland ingeslagen euro's, al het geld wat je in Iran denkt uit te geven moet je inderdaad cash meenemen) om melden wij ons samen met 15 andere toeristen bij het loket 'visa' op het internationale vliegveld van Teheran. Ruim 2 uur later en bijna 200 euro lichter mogen we ons officieel toeristen in Iran noemen. In Teheran, de hoofdstad van Iran waar ruim 20 miljoen mensen wonen, zijn we vooral druk met onze visa's voor Turkmenistan en Oezbekistan. Reizen in deze regio schijnt steeds makkelijker te worden, al blijft het verkrijgen van visa's een tijdrovende en vooral dure hobby. Zo doen we er bijna 2 uur over om met het openbaar vervoer van het midden naar het Noorden van Teheran te reizen en betalen we voor bijvoorbeeld het Oezbekistan visa bijna 150 euro pp.
Ik hoor jullie denken, waren 'al' die risico's en onzekerheden de reis naar Iran waard? Ondanks onze 'hoge verwachtingen', was Iran meer dan geweldig. Zo voelden we ons nog nooit ergens zo veilig. Het land is enorm divers en heeft dan ook van alles te bieden, maar het zijn vooral de inwoners van Iran die ons verblijf onvergetelijk hebben gemaakt. Al moet ik de afgelopen weken in detail beschrijven kan ik net zo goed een boek schrijven, jullie zullen het dus met 'enkele' hoogtepunten moeten doen...
Dat Iraniërs je constant uitnodigen en trakteren op van alles, ondervonden we direct al in Teheran. Als we s'avonds richting ons hostel lopen worden we op een nog geen 500 meter 4x uitgenodigd voor thee en wat lekkers. Bij de bakker krijgen we een vers gebakken brood mee en zelfs de buschauffeur neemt ons gratis mee op een trip door de stad.
Van alle mensen die wij in Iran hebben ontmoet is het Ashgar uit Kashan die ons het meest heeft verbaasd. Een man zonder tanden, maar met gescheurde kleren en bijpassend casanova hoedje heeft ons in 2 dagen de omgeving van Kashan laten zien. Ondanks dat deze man weinig bezittingen heeft trakteert hij ons op thee en een verse lunch in zijn mancave. Ashgar heeft letterlijk schijt aan de wereld, hij betaalt nergens entree en iedereen is zijn vriend. Vol trots laat hij ons zijn stad en dorp zien, dat hij geen Engels en wij geen Farsi spreken maakt alles nog mooier. Na 2 geweldige dagen nemen we met een brok in onze keel afscheid, was iedereen maar een beetje zoals Ashgar...
Op internet had ik in Nederland al gelezen over het concept Work Away: een Europese concurrent van het Wwooffing wat zowel Roos als ik eerder in Australië hebben geprobeerd. Na 6 weken on the road keken we uit naar een weekje 'rust'. Zo gebeurde het dat wij een week hebben geholpen in Negaar Guesthouse in het schattige woestijndorpje Varzaneh. In ruil voor onze hulp kregen we 3 maaltijden per dag en een gratis slaapplaats in een tent op het dak van het guesthouse. Roos hielp mee met de dagelijkse werkzaamheden in en om het guesthouse, terwijl ik dagelijks een groepje toeristen de woestijn in mocht begeleiden als tourguide. Verder hebben we tevergeefs geprobeerd om onze Europese kijk op het runnen van een guesthouse over te brengen op de Iraanse eigenaar. Gelukkig was er genoeg tijd over om de omgeving te verkennen, te genieten van de vers bereide traditionele Iraanse maaltijden en een leuke band op te bouwen met de gasten en het lokale personeel. Het valt ons op dat de mensen die wij in Iran ontmoeten allemaal al veel van de wereld hebben gezien. Stuk voor stuk hebben de mensen mooie verhalen over reizen, culturen en het leven!
Ook over de steden Esfahan, Yazd en Shiraz kan ik een hoop vertellen. Deze must see steden zijn totaal verschillend en hebben ieder zijn eigen charme. In Esfahan bezochten we prachtige moskeeën, bruggen en de bekende bazaar. Verder brachten we een dag door met Ali (een 19-jarige jongen die ons in een middag zijn stad heeft laten zien, inclusief sappige verhalen over het nieuwe en moderne Iran) en bevonden we ons plotseling midden in de Iraanse verkiezingen. Zoals jullie wellicht hebben kunnen volgen in Nederland is de huidige president Rouhani herkozen, iets wat groots gevierd is in Iran.
In Yazd bevonden we ons midden in de film Aladin: prachtige paleizen, leuke winkeltjes en heerlijk eten zorgden ervoor dat de dagen omvlogen. Deze Perzische stad op de rand van de woestijn was een compleet nieuwe ervaring voor ons. De ruim 35 graden waren misschien wat veel van het goede, maar de restaurantjes met dakterras + bijbehorend uitzicht over de stad zijn enorm fotogeniek.
Ook Shiraz, de meest Zuidelijk gelegen stad, laat weer een andere kant van Iran zien. In de enorme bazaar kan je uren verdwalen en ook Persepolis en Necropolis waren het bezoeken zeker waard. Maar ook in Shiraz verbazen we ons weer over de mensen. De hele dag door krijgen we kopjes thee en stukken fruit aangeboden. Iedereen lacht en zwaait naar ons en ondanks dat men bijna geen Engels spreekt vragen ze de hemd van je lijf.
Een maand Iran lijkt lang, maar wat gaat de tijd toch snel. Na al die mooie steden kijken we uit om meer van het echte Iran te verkennen. Jullie zullen het vast niet verwachten maar het toerisme is hier de afgelopen jaar enorm toegenomen. Hotels schieten als paddestoelen uit de grond en de bussen met hoog bejaarden Fransozen en irritante Oosterburen kom je dagelijks tegen. Voordat we terug naar Teheran reizen, om te checken of we het VISA voor Turkmenistan hebben gekregen, besluiten we een nachtbus naar Kerman te pakken. Van een Franse jongen kregen we een tip voor een Homestay in Dashtekhak, 'een plek die je niet snel zal vergeten'.
Hamid besloot 6 maanden geleden zijn baan als manager bij een luxe hotel op te zeggen en zijn huis open te stellen voor reizigers die het echte Iran willen zien. Samen met zijn vrouw en 2 kleine kinderen heeft hij in 6 maanden een heuse reputatie opgebouwd onder jonge backpackers in Iran. Motorrijden, bergbeklimmen, voetballen, sterren kijken, brood bakken en dorpjes waar geen toeristen komen bezoeken, Hamid maakt het allemaal mogelijk. Voor 30 euro pppn krijg je 3 maaltijden, 2 excursies per dag, een matje op de grond en leuk gezelschap. Wat onze nieuwe Franse vriend was vergeten te vertellen is dat Hamid zijn vrouw een chefkok is en dat er 0,0 andere toeristen in de omgeving verblijven. Ons verblijf in Dashtekhak is het absolute hoogtepunt van onze reis tot nu toe! Gister bezochten we in de ochtend verschillende woestijndorpjes, waar soms nog maar 2 mensen woonden vanwege de enorme droogte in deze regio. Na een lunch en bijbehorend Iraans middagdutje hebben we per motor de prachtige omgeving van woestijn, toendra en hooggebergte verkend. Op 2 pruttelende tweewielers hebben we urenlang offroad gereden. s'Avonds vierden we met een grote familie traditioneel het begin van de Ramadan. Als afsluiter speelde ik zaalvoetbal bij de plaatselijke ZVV, wat een dag!
Over een uurtje zeggen we helaas alweer gedag tegen Hamid en zijn familie. We pakken zo een nachttrein naar Teheran, daar horen we morgen of onze VISA aanvraag voor Turkmenistan is goedgekeurd. Mocht deze zijn afgekeurd zal de route enigszins aangepast moeten worden, via Azerbeidzjan en een onbetrouwbare veerboot van 3 dagen naar Kazachstan is het alsnog mogelijk om Oezbekistan te bereiken. Laten we dus hopen dat alle formulieren correct zijn ingevuld en ons paspoort morgen weer wat stempeltjes rijker is. Over onze laatste dagen in Iran en natuurlijk de stanlanden in een volgend verhaal meer.
Geniet! Dikke kus,
Roos en Dave
-
29 Mei 2017 - 10:59
Ann:
Wat super leuk om te lezen! Foto's zijn ook weer prachtig :)
Liefs Van ons -
29 Mei 2017 - 12:22
Sven:
Super leuk verhaal!!
Groeten uit Hoofddorp ;-) -
29 Mei 2017 - 15:58
Marco:
Gaaf om te lezen!
Blij dat het jullie goed gaat. iPadje werkt nog in de zandbak? -
29 Mei 2017 - 17:12
Jannien:
Ik krijg ook zin in Iran! Moet kunnen met de kinderen toch???!
Super leuk wat jullie meemaken. Groetjes! -
29 Mei 2017 - 17:35
Oma Buis:
Lieve Dave en Roos, wat weer een verslag en wat heerlijk Dave dat je dit zo geweldig kan verwoorden het is net als je zegt je weet niet veel goeds over Iran te vertellen, dus geweldig om eens iet anders te horen dan alleen narigheid wat zullen jullie genoten hebben daar ondanks de doekjes en de lange broeken. Je schrijft dat het daar 35 graden is nou ik kan jullie vertellen dat het hier ook zo heet is niet echt lekker maar we hebben lang genoeg gejankt om mooi weer en dat hebben we nu. Ik ben net terug van de camping een lekker lang weekend vanwege Hemelvaartdag straks komen Margriet en Maaike bij me eten ik heb maar macaroni gemaakt met dit weer is dat wel lekker. Vorige week zijn met je moeder Nel Annika Margriet en Erica naar de uitvoering Evita geweest jullie zagen het al via Annika we hebben zo,n heerlijke dag gehad en lekker uit eten. Dit weekend was weer het weekend van de toppers daar was weer iedereen naar toe zag ik wel op face book. Nou lieve schatten ik heb verder niet veel te vertellen ik had nog een verjaardag en heb lekker met mijn broer geborrelt in de Woeste Hoogte dat was het wel zo,n beetje, jullie zien Oma Buis wordt een beetje lui nou ik wens jullie nog heel veel plezier Dave pas goed op Roos en op je zelf, een hele dikke knuffel lieve groetjes -
29 Mei 2017 - 18:08
Wim:
weer een super leuk verslag Dave en Roos het is elke keer weer een feestje om te lezen hoe jullie kunnen genieten van de soms meest simpele dingen ga zo door geniet maar blijf ook een beetje voorzichtig
XX Loes en Wim -
29 Mei 2017 - 19:57
Loes Miltenburg:
Hoi Roos en Dave. Wat fijn om weer wat van jullie te horen. Het is weer een genot om dit zo te lezen . Heerlijk hoe jullie hier allebei in staan . Ik hoop dat het allemaal lukt met de visa s Bedankt voor het verslag. FIJNE voortzetting. Liefs van de zand en jaag padjes . -
30 Mei 2017 - 22:39
Dirk Torfs:
Hallo Roos en Dave. Fijn om te lezen dat jullie het zo naar jullie zin hebben op jullie grote avontuur. Geweldig vlot en leuk geschreven ook. Respect! Ik kijk al uit naar het volgende verslag in de reeks met een mix van gezonde jaloezie en nieuwsgierigheid. Groetjes vanuit het verre (nu toch) België. -
31 Mei 2017 - 21:31
Trudy Koster:
Hoi Roos en Dave, wat hebben jullie het leuk zeg, heerlijk om te lezen!!!!
Jullie maken een hoop mee en zien onwijs veel. Hier staat de pinksterkermis voor de deur
maar jullie hebben het beter voor elkaar!!
Genieten.........en groetjes uit Nierup -
13 Juni 2017 - 10:51
Tante Nel:
Hoi, lieve Dave en Roos,
Wat weer een prachtig verslag van jullie zeer bijzondere reis!
Hoe leuk om te lezen dat overal op de wereld lieve mensen
wonen en jullie laten genieten van het leven daar, zo anders
als hier.
Lekker verder genieten en tot gauw! Dikke kus Nel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
