The Silk Road

Lieve Allemaal,

Toen we afscheid namen van de Twingo (die overigens nu ergens in Zuid-Griekenland rondrijd, we ontvingen laatst nog een foto van onze Roemeense vriend), waren we bang om weer afhankelijk te zijn van het openbaar vervoer en andermans stuurkunsten. Wennen was het zeker, maar de zijderoute volgen met iedere vorm van transport die voor handen is gaat ons vooralsnog prima af. De nachttreinen zijn tot op heden onze favoriet, samen met iedere keer weer andere kamergenoten maken we de gekste dingen mee. Zo dronken we in Iran met 4 vreemde mannen tot diep in de nacht thee en rookten we sigaretjes in de tussencoupe, ook bevonden we ons een lange nacht midden in een huwelijks crisis. In Oezbekistan waren we juist getuigen van het ontstaan van een nieuwe relatie, toen onze kamergenoot en zijn nieuwe vlam na het eten van een romantisch ijsje in de midden van de nacht het toilet opzochten...
Maar ook de gedeelde taxi's in Centraal-Azië zijn een prima manier van reizen. In Oezbekistan reisden we voor nog geen 9 euro pp van Bukhara naar Khiva, een rit van bijna 500 km. Dan mag een litertje benzine in deze landen nog geen 0,30 euro kosten, met 3 passagiers kan de chauffeur er weinig aan overhouden?

Na weken 'lang leven de lol en mooi weer berichten' was het best even slikken toen we in een week tijd verschillende keren slecht nieuws te horen kregen. Men zegt dat het hoort bij reizen en dat je naast leuke momenten ook mindere momenten een plek moet proberen te geven. Voor ons blijft het vooral moeilijk om er op bepaalde momenten niet te zijn voor onze familie en vrienden.
Ondanks dit alles hebben we de afgelopen weken weer genoeg mooie dingen gezien en meegemaakt. Jullie zijn vast benieuwd of wij het visa voor Turkmenistan hebben ontvangen?

In mijn vorige verhaal was ik gebleven bij onze aanstaande kennismaking met de lokale spoorwegen. Na een zwaar relaxt ritje in de Iraanse nachttrein, zijn bij aankomst in Teheran de zenuwen bij mij flink toegenomen. In Iran zijn we niemand tegen gekomen die het visa wel heeft ontvangen, er zijn zelfs stellen waarbij de een het visa wel heeft gekregen en de ander niet....
Zoals wel vaker deze reis zijn de goden ons echter gunstig gestemd, de ambassade medewerker geeft ons lachend (na het ontvangen van 110 dollar) de paspoorten terug met de benodigde stempels en stickers. Bij de Turkmeense ambassade raken we ook aan de praat met Luc, een Nederlandse jongen uit Amsterdam die vergelijkbare reisplannen heeft als ons maar pas 2 dagen in Iran is. Na een bak koffie besluiten we met z'n 3en naar de Alamut Valley te gaan voor een aantal dagen. Wat is het toch heerlijk om s'ochtends op te staan en niet te weten waar je s'avonds zal slapen! De Alamut Valley laat een nieuwe kant van Iran zien. Deze omgeving van groene valleien en besneeuwde bergtoppen leent zich uitstekend voor mooie wandeltochten. Na een interessante tussenstop in Qazvin met bijbehorende Couchsurf ervaring trekken we de bergen in. We slapen in een legendarisch hotel van 2 Iraanse broers. Overdag bezoeken we enkele ruïnes en maken we stevige wandelingen, s'avonds genieten we van 0.0 bier en sterke verhalen van onze gastheren. Als we al liftend de bewoonde wereld weten te bereiken nemen we met een lach afscheid van Luc, de volgende keer drinken we een borrel in Oost!

Onze laatste bestemming in Iran alvorens we de grens naar Turkmenistan oversteken is de meest heilige stad van het land, Mashad. Inmiddels zijn we ruim 4 weken in Iran en kunnen we enigszins iets over de geschiedenis en de cultuur vertellen, een lezing over de Islam en de Koran zal ik jullie echter besparen. Mashad is het Mekka van Iran, jaarlijks komen hier bijna 30 miljoen pelgrims naar een tempelcomplex waar het Vaticaan jaloers op zal zijn. Het was een indrukwekkende afsluiter van onze reis door Iran. Je ziet niet dagelijks volwassen mannen huilen, de grond kussen en pakken met geld door het luikje van Allah proppen.
Wij vinden het nog steeds gek om te zien welke rol het geloof hier speelt, men lijkt niet zonder te kunnen, waar in onze ogen het juist vaak leidt tot corruptie en machtsmisbruik. Maar is dit niet bij ieder geloof het geval?
Wat mij rest is onze ervaring met de Ramadan in Iran te delen. Bij aankomst in Mashad is dit ritueel al bijna een week aan de gang. Hoewel veel mensen ons adviseerde deze periode te mijden, hebben we er weinig hinder van ondervonden. Het viel ons op dat er maar heel weinig Iraniërs meedoen aan de Ramadan, zolang je toeristische plekken bezoekt zal je er zeker weinig van merken. In plekken als Mashad was het wel lastig om overdag wat eetbaars te kopen, maar de ervaringen die je s'avonds meemaakt maken dit meer dan goed.

Omdat het visa uit een heldere hemel kwam vallen, hadden we weinig verwachtingen van ons bliksem bezoek aan Turkmenistan. Ongetwijfeld kunnen jullie de verhalen over dictator Turkmenbashi die ruim 20 jaar de ijzeren macht over deze Russische oliestaat heeft gehad, wij konden ze in ieder geval nog niet. Net als in Noord-Korea is het onmogelijk om dit land als toerist zonder gids te bezoeken. Aangezien wij als reizigers het land bezoeken, is er voor ons op basis van een 5-day transit visa een uitzondering gemaakt, wij zijn dus vrij om te gaan en staan waar we willen.
Na een bezoekje aan de dokter voor een healthcheck, meer dan 20x je paspoort moeten laten zien en uiteraard het betalen van enkele vage belastingen zijn we binnen in het meest rare land wat we ooit hopen te bezoeken. Als we de hoofdstad Ashgabat binnen komen rijden lijkt het net of we 20 jaar vooruit gaan in de tijd. Brandschone brede wegen, grote fonteinen, wit marmeren gebouwen en op iedere hoek van de straat staat een agent. Bushokjes en telefooncellen beschikken over airconditioning en ieder kruispunt heeft zijn eigen stratenveger. In de stad zie je enkel witte en grijze auto's, andere kleuren zijn verboden. Het is tevens verboden om foto's te maken en te roken! Jullie lezen het goed je koopt een fles vodka voor 2 euro maar in het hele land zijn geen sigaretten te koop.
Voor een simpele hotelkamer betalen we 50 dollar terwijl de Turkmenen voor dezelfde kamer 5 dollar betalen. Het hele land stinkt naar corruptie, doordat onze euro's op de zwarte markt veel lokaal geld opleveren kost het eten en drinken ons verder bijna niets. We bezoeken luxe winkelcentra, mega grote parken en nemen uiteraard een kijkje bij de bazaar. Toeristen komen we verder niet tegen, wel drinken we biertjes met enkele expats die ons meer vertellen over de gewoontes in het land. Het land maakt zich op voor de Aziatische spelen die later dit jaar worden gehouden in Ashgabat. Waar dit soort grote sporttoernooien vaak tot toename van het toerisme moet leiden, vragen wij ons af of dit land hier wel klaar voor is?

Na 4 dagen vinden we het meer dan genoeg geweest, met gillende gympen vertrekken we naar Oezbekistan. Bij de grens worden we nog 2x hard genaaid door een taxi-chauffeur en een geld wisselaar, Turkmenistan je was wreed!!!
Al bij de grenscontrole van Oezbekistan voelen we ons welkom. Ook hier kom je terecht in een dictatuur, een land met rare regels voor toeristen. Je euro's zijn wederom veel geld waard op de zwarte markt, maar alles gaat hier een stuk gemakkelijker. Het land puilt vooral in het najaar uit van de toeristen maar in juni zijn er weinig gekken te vinden die de gemiddelde 45 graden aangenaam vinden.

Er zijn 4 steden die we bezoeken, we beginnen ons Oezbeekse avontuur in Bukhara, een middelgrote stad in het zuiden met een erg leuk historisch centrum. Hier maken we helaas ook kennis met Oezbeekse bacterie 'racekees', een volle week hebben we om en om last van deze plaaggeest. Op aanraden van een lieve oma, beperken we ons een aantal dagen tot witte rijst, thee en shotjes vodka gemengd met peper en zout. Dit dieet in combinatie met wat lokale medicijnen zorgt al snel voor verbetering. Het eten in Oezbekistan valt zeker niet tegen, maar het schijnt vooral aan het water te liggen....
Het verkennen van Bukhara zowel samen als alleen duurde wellicht wat langer dan nodig, maar het is een verrassend leuk stadje. De bazaar (een plek waar we graag komen) is compleet anders dan we kennen van Iran en ook de gebouwen en mensen hebben een complete andere uitstraling. Het Oezbeekse volk staat bekend als mengelmoes en dat zie je zeker terug in de uitstraling van de mensen op straat. Vrouwen dragen kleurrijke jurken, mannen hebben grappige hoedjes op en bijna iedereen heeft van zijn spaargeld een setje gouden tanden gekocht.

Ook in Khiva weten we ons goed te vermaken, we gaan op zoek naar slippers in maat 46 (ook hier weer bijna onmogelijk om te vinden) en Roos ruilt wat jurkjes in voor kortere versies. Na Iran is het een hele bevrijding om geen hoofddoek meer te hoeven dragen en weer kleding aan te kunnen waarbij je wat meer mag zien dan alleen voeten en handen. Op ons vliegend tapijt vliegen we van terrasje naar terrasje en genieten we van alle kleuren, geuren en nieuwe indrukken.
We verbazen ons tevens over de prijzen, de koers op de zwarte markt zorgt ervoor dat je maar lastig van je stapels Oezbeekse som biljetten afkomt. Een halve liter kost omgerekend nog geen euro, een pakje sigaretten 0,30 euro, voor 5 euro ga je luxe uiteten met ze tweeën en een mooie hotelkamer met ligbad, airco en ontbijt kost nog geen 30 euro per nacht.

In Tashkent besluiten we om eens flink de bloemen buiten te zetten. In een heuse Oezbeekse bierkelder laten we het pakhuis weer eens flink vollopen. De volgende ochtend geven we de schuld voor een flinke kater aan de alcoholvrije weken in Iran en de Russische vodka. Verder gebeurd er weinig in de Oezbeekse hoofdstad. We zijn een volle middag bezig met het pinnen van een stapeltje nieuwe dollars (de bodem van de moneybelt kwam eindelijk in zicht) en maken vooral veel kilometers over de lange en brede wegen. Uiteraard genieten we een ochtendje op de meest bekende markt van het land, de Chorsu bazaar. Als we het vlees en zuivel gedeelte bezoeken kijken we echt onze ogen uit, vlees hangt en ligt overal. Met een sigaret in de mondhoek staan de heren lachend koeien uit te benen op een nagelblok met niet meer dan een aardappelschilmesje. We weten nu waar de term 'het gaat er hier Russisch aan toe' vandaan komt!
Gelukkig gaan de Oezbeekse kappers iets netter met hun klanten om. Omdat ze Roos maar bleven vragen of ze met David de kabouter of haar warrige natuurkundeleraar op reis is, kon ik niet anders dan de boel kort halen. Na bijna een uur wassen, knippen en scheren ben ik weer het mannetje en voel me gelijk 5 jaar jonger, niet slecht voor 2,5 euro.

Onze laatste bestemming in Oezbekistan is tevens de bekendste: Samarkand. Het Rome van het Oosten beschikt over een aantal prachtige moskeeën, mausoleums en medressas. De blauwe koepels, nauwkeurige mozaïeken en gele stenen zorgen voor idyllische plaatjes.
Inmiddels ontmoeten we ook steeds meer 'overlanders', reizigers die enkel over land reizen. Gisteravond een gezellige avond gehad met 2 Nederlandse jongens die in een rag oude Volkswagen Golf naar Indonesië willen rijden, 2 Duitse vrienden die van Berlijn naar Beijing fietsen en een Zwitsers stel dat al bijna een jaar onderweg is in een rode Hyundai bus. Leuk om te zien dat er zoveel idioten op de wereld rondlopen met dezelfde passie!

Oezbekistan heeft ons in positieve zin verrast, het land schijnt naast 4 geweldige steden ook nog flink wat natuurschoon te bieden. Aangezien wij de meren en bergen van Tadzjikistan als volgende bestemming hebben slaan wij die voor nu over.
De komende weken verkennen wij de Fan mountains en hopen een machtige roadtrip te maken waarbij wij de de Pamir Highway en de Wakhan Valley bezoeken.

Fijn weekend. Geniet!

Roos en Dave