Flashpacken till the End

Lieve allemaal,

Ik weet het nog goed, Black and White in Medemblik. Het is alweer een aantal jaar geleden, het was koud en een bizar gezellige avond. Taxi’s waren schaars en na een half in de kou te hebben gewacht besloten we het erop te wagen, met ze 13’e in een Suzuki Swift richting Niedorp. Als ik er nu aan terug denk kan ik er niet trots op zijn, maar een avontuur was het zeker. We zaten op en in elkaar, zelfs de kofferbak was volgepropt. Vind je dit al schokkend klinken dan kan ik je meedelen dat Cambodia 10x zo schokkend zal overkomen. Wat ik de afgelopen weken in dit land voorbij heb zien komen was super hilarisch. Loop je rustig over straat komt er ineens een Honda scooter voorbij vliegen met 40km per uur, niets geks zou je zeggen. Maar wat als er 6! mensen op deze brommobiel zitten. Ik vraag me soms af hoe ze het toch elke keer weer voor elkaar krijgen om mij hier in Azie te verbazen. Met inmiddels bijna 15 maanden achter de wagen ben ik redelijk wat gewend zou je zeggen. Nu ik ruim 3 weken in Camobia ben geweest kan ik echter niets anders doen dan eerlijk toegeven. Ik ben verliefd. Ik weet het, ik heb dit eerder meegedeeld op deze website, maar deze keer is het anders. Cambodia is een geweldig land, met geweldige mensen en geweldige ervaringen. Daarbij is zoals ik in mijn laatste verhaal reeds vertelde; alles mogelijk. De weken in dit altijd bewegende land zijn omgevlogen. Elke dag stond ik weer voor een nieuwe uitdaging of ervaring, maar zoals altijd aan alles zit een eind. Inmiddels ben ik alweer ruim een week in het Zuiden van Thailand. Maar daarover straks meer.
20 december komt steeds dichterbij. De dag dat Dave eindelijk weer richting Nederland komt. Enigsinds voelt het heerlijk, het idee dat ik dit jaar aanwezig kan zijn bij het kerstdiner op het Paadje en Heidenavond al vertrouwend wijn drinkend en All you need is love kijkend bij Bono kan doorbrengen. Of wat te zeggen van deelname aan de nieuwjaarsduik en de welbekende mexkampioenschappen op nieuwjaarsdag. Aan de andere kant heb ik zoveel unieke mensen leren kennen, die mij op zoveel geweldige ideeen hebben gebracht. Er zijn vele landen waar ik maar al te graag een kijkje wil gaan nemen. Wat te zeggen van India en Nepal of Indonesie of de Philipijnen. Wellicht een motorrit van Amsterdam naar Marrakech? Wie zal het zeggen.. Absoluut landen en avonturen waar ik naar kan uitkijken, enig probleem voor dit moment het ontbreken aan financiele middelen. 15 maanden de toffe bink uithangen gaat je aardig in de koude kleren zitten. Daarbij zou enige regelmaat en lichamelijke inspanning het lichaam geen kwaad doen.

Ik hoor jullie denken zou Dave zichzelf dan eindelijk hebben gevonden. Je leest en hoort het overal; mensen die er een jaartje tussen uitgaan op zoek naar zichzelf. Ik kan jullie meedelen dat ik donders goed weet wie ik ben en wat ik wel en niet leuk vind. Zelf denk ik dat ik geen spat ben veranderd. Natuurlijk ik ben een stuk zelfstandiger geworden, in welk opzicht is misschien moeilijk aan te geven (jullie zullen al die gezichten is moeten zien wanneer ik mensen vertel dat ik 24 jaar oud ben en nog steeds thuis woon). We hadden het over zelfstandiger, de keren dat ik mijn eigen was heb gedaan of een poging heb ondernomen tot koken zijn dan misschien de laatste maanden op 1 hand te tellen. Wat wel, aan zowel de linker als de rechter kant van de weg een motor, auto of fiets kunnen besturen vind ik al heel wat klinken.
Wat verder, mijn vrienden waren bang dat ik zou terug komen als een noodle verslavende hippie. Ook hierbij kan ik rustig meedelen, de Aziatische keuken is geweldig maar er gaat niets boven een goed gebakken stake met wat frietjes. Daarbij een echte backpacker die elk dubbeltje om weet te draaien, nee hier kan ik mijzelf nog steeds niet in vinden. Je komt ze overal tegen, mensen die van het busstation een paar kilometer de stad in lopen om zo een paar dollar aan taxi kosten te besparen. Verder weten ze precies waar en wanneer het happyhour is. Niets ten nadelen van happy hour, geloof me als ik zeg dat ik dol ben op happy hour, maar hoe irritant is het als je met een grote groep uiteten bent en de rekening wordt tot op de cent nagerekend. Het ligt waarschijnlijk aan mijn opvoeding, maar als ik honger heb dan eet ik wat, dan ga ik niet een half uur alle restaurantjes in de straat af opzoek naar de goedkoopste. Begrijp me goed backpakcen is helemaal mijn ding, een naam die ik het in mijn geval beter kan geven is ‘Flashpacken’.

Laat ik overgaan tot de orde van de dag, wat heb ik de afgelopen weken weer allemaal meegemaakt. Mijn gevoel zegt dat dit verhaal wel eens ‘The mother of all blogs’ kan worden, wat een avonturen. We gaan verder, waar ik met mijn vorige verhaal was geeindigd. De tweede week in Sihanoukville was speciaal in vele opzichten. Niet alleen vond ik direct een nieuwe reismaat, de nachten waren wilder, de zon scheen feller en alles leek op z’n plaats te vallen. Ik moest een aantal keuzes maken, met nog ruim een maand te gaan en teveel plannen moest er enige logica in de route worden aangebracht. Na nog een aantal bizarre nachten (onder meer in het casino waar ik 215 dollar won met baccarat, een spel wat ons ter plekke door de locals werd uitgelegd) besloten Chris de Zwitser en ik een motor te huren voor een aantal dagen om zo het platteland van Cambodia te verkennen. Het idee was om een dirtbike te huren en zo Bokor National Park te verkennen. Helaas dacht het verhuurbedrijf hier anders over. De beste meneer vond ons onverantwoordelijk overkomen en zadelde ons op met 125cc Honda scooters. Achter gezien bevielen deze prima, niemand vertelde ons dat de wegen in Cambodia stukken beter zijn dan in Laos, het land waar ik voor het laatst een tocht reed. In 3 dagen ruim 550 kilometer afgelegt en zoveel van het echte Cambodia gezien. Wanneer je de bekende toeristische plaatsen inruilt voor het onbekende platteland, maak je natuurlijk van alles mee. Wat ik in deze drie dagen allemaal heb gezien en meegemaakt zou een verhaal apart kunnen zijn. Kinderen langs de weg zwaaiden enthousiast naar ons, bij drink stops liepen dorpjes leeg om ons te zien en aan te raken. Chris de Zwitser is 2 meter lang en een boom van een kerel, het was geweldig om te zien hoe de locale kinderen op ons reargeerden. De ene dag regende we van ons scooters af, terwijl we de volgende dag allemachtig verbranden. Peperplantage’s, unieke grotten, geweldige bruggen, een uniek Nationaal Park, rijstvelden, heerlijk eten, gewelige mensen en rondjes geven aan de locals. 3 geweldige dagen waarin ik honderen foto’s heb gemaakt. Nog nooit heb ik zoveel unieke dingen gezien in zo’n korte tijd.

Bij terugkomst in Sinahoukville moesten we beide acclimatiseren. Het was een korte trip maar om ineens weer tussen de toeristen te zijn, lijkt vreemd na zoveel unieke gebeurtenissen. Sinahoukville heeft absoluut net als de rest van Cambodia mijn hard veroverd. Overdag lekker op het strand leggen, je uitleven op een Aziatische jetski, geloof me, deze zijn opgevoerd en gaan allemachtig hard, heerlijk. Tegen zonsondergang huur je een boot voor 10 dollar (inlcusief schipper, koud bier en vis spullen) en ga je voor een aantal uur de zee op. De vis die je vervolgs vangt wordt bij aankomst in de haven voor je op de barbeque klaar gemaakt. Geloof me een dag kan niet veel beter worden, wanneer je een flinke vis binnenhaalt en 2 uur later geniet je van deze zelfde vis in combinatie met een koude rakker. Na nogmaals een wilde nacht in JJ’s en Utopia werd het echter tijd om verder te gaan. Geloof mij als ik zeg dat Sihanoukville in een paar jaar de absolute hotspot in Zuid Oost Azie is, wat een mogelijkheden.
Mijn volgende bestemming was voor de verandering weer eens een grote stad. In Phnom Penh is er een hoop te leren over de historie van Cambodia. In 2 dagen heb ik alle hoogtepunten bezocht, dat ik vervolgens ruim een week nodig had om dit allemaal te verwerken, moest ik maar voor lief nemen. Cambodia is een land met een verschrikkelijke geschiedenis, een geweldige verhaal dat nog geen 30 jaar geleden is gebeurd. Toen ik een bezoek bracht aan S-21 en de killingfields werd ik er stil van. Mijn party mood verdween zelfs voor een aantal dagen. Ik zal jullie niet opzadelen met deze indrukwekkende gebeurtenissen maar jullie mogen best weten dat het flinke indruk op mij heeft gemaakt. Gelukkig brachten bezoekjes aan het Nationaal museum, een aantal bekende tempels en een grote souvenier markt mij in een betere stemming. Samen met mijn nieuwste kamergenoot, de Est Mait, konden we er gelukkig toch nog een gezellige avond maken. Vraag me niet hoe ik Mait leerde kennen, een aparte kerel waar ik abosluut weer het eea van heb geleerd.

In Phnom Penh pakte ik samen met 3 Engels gasten de bus richting Siem Reap. De meeste van jullie weten denk ik wel waarom ik een bezoekje aan Siem Reap bracht, de wereldbekende tempels. 3 dagen lang tempels, tempels en nog meer tempels. Samen met duizenden andere toeristen heb ik genoten van alle tempels rond Angkor Wat. In totaal heb ik in deze dagen meer dan 20 tempels bezocht. Deze tempels zijn absoluut de moeite waard, niet voor niets is Siem Reap de meest toeristische plaats in Cambodia. De tempel waar Angelina Jolie haar moves uitvoerde voor Tombraider is een absolute must. De Angkor Wat tempels zijn voor backpackers gelukkig niet de enige reden voor een bezoekje aan Siem Reap. Meerdere mensen hadden bizarre verhalen over de barstreet. Samen met mij nieuwste Engelse vrienden en natuurlijk Chris de Zwitser maakte ik een nacht mee die ik niet snel zal vergeten. In de Temple bar en Angkor Wat club ging het dak er weer zowel letterlijk als figuurlijk vanaf. Toen ik rond 5 uur ’s ochtends mijn dorm-slaapkamer kwam binnen zetten met het idee om verlopig nog niet te gaan slapen, werd het mijn kamergenoten te veel. Vriendelijk werd ik verzocht om de kamer te verlaten. Uiteindelijk de nacht en ochtend bij het zwembad door gebracht. Dat ik deze geweldige nacht achteraf met een nieuwe voedsel- of alcoholvergiftiging moest bekopen, kan ik enkel ‘karma’ noemen. Na een aantal rustdagen besloot ik een laatste bestemming aan mijn totaal in Cambodia toe te voegen.

De volgende dag pakte ik de boot richting Battambang. Een unieke bootreis die mijn gevoel voor Cambodia nogmaals versterkte. Deze bootreis is onbeschrijfbaar mooi. Overal heb je mensen wonen op het water in kleine hutjes zonder stroom en stromend water. Iedereen is druk bezig in hoe kan het ook anders, de visserij, en dit levert geweldige plaatjes op. Ik heb het al een aantal keer eerder aangegeven, maar het zijn vooral de mensen die Cambodia een geweldige bestemming maken. De kinderen zwaaien en lachen naar iedereen, de jongelui is blij om je te zien en probeert met minimaal Engels en een hoop gebaren een heel gesprek met je te voeren. De volwassenen vinden het allemaal wel best en bieden je maar al te graag een locale maaltijd of wat rijstwijn aan.
In Battambang had ik misschien wel mijn beste dag ooit. Kan je het geloven na 15 maanden, in een klein plattelands dorpje heb je ineens je beste dag ooit. De dag opzich was al speciaal, maar het waren vooral de mensen, het uitzicht, mijn motorbiketaxi chauffeur, het eten en het weer dat deze dag tot zo’n succes maakte. Sam mijn vaste chauffeur in Battambang nam mij mee naar zijn familie en een aantal locale hoogtepunten. We begonnen de dag bij een familie die rijstpapier maakte voor springs rolls, een locale lekkernij. Deze familie was zo druk bezig, en dat dag in dag uit. Iedereen had zijn vaste taak en het was geweldig om deze familie aan het werk te zien. Vervolgens bezochten we een locale tempel waar ik spontaan een voetbal les verzorgde aan de locale kinderen. Een groep van 15 jongens en een aantal meisjes tussen de 4 en 10 jaar oud. Op blote voeten en een eigen gemaakte houtenbal, wat een ervaring. Na een aantal simpele oefeningen vertelde de oudste en wijste van het stel aan de rest dat ik uit Nederland kwam. Iedereen geloofde direct dat ik familie was van Van Persie. Het was moeilijk om gedag te zeggen tegen deze groep kinderen, maar onze lunch stond reeds gepland. Bij vrienden van Sam gingen we slang eten voor lunch. Bij een locale familie tussen de rijstvelden kreeg ik slang en rijstwijn geserveerd. Vaders was op het land druk bezig met de ploeg, oma lag te chillen in de hangmat en de kinderen waren aan het knikkeren. De vrouw des heuzes was druk bezig met het voorbereiden van de maaltijd. Na deze heerlijke lunch en een prachtige rit, belanden we bij een aantal vrienden van Sam. Deze jongens maakte ook een locale lekkernij, plakkerige rijst, met kokosnoot melk en koffiebonen geroosterd in bamboo. Grappig om te zien dat iedere familie zijn eigen business opzet. In Azie is iedereen een entrepreuneur.
Na al deze geweldige ervaringen zette Sam mij af bij het locale zwembad. Na een aantal uur in de zon te hebben gelegen besloot ik mijn hardloopcarriere van een nieuwe impuls te voorzien. Wat ik vervolgens meemaakte zal mij ook weer voor eeuwig bijblijven. Ik weet niet of het mijn rose broekje was, of mijn totale uitstraling, maar iedereen langs de kant van de weg klapte, kinderen rende met me mee en iedereen gaf me een diepe grijns. Geweldige om door dorpjes te rennen, waar de kinderen naar buiten komen gerend om een glimp van je op te vangen.

Alhoewel ik maar een aantal dagen in Battambang heb doorgebracht, is het absoluut een van mijn favoriete plaatsen in Azie. Een stad maar tegelijk een dorp. Genoeg te zien en doen voor toeristen, maar deze toeristen zijn gelukkig op 1 hand te tellen. Het werd inmiddels hoog tijd om Cambodia te verlaten. Met nog een kleine 3 weken te gaan, werd mijn verblijf in Zuid-Thailand wat kort, zeker gezien alle dingen die ik wil gaan doen. De reis van Cambodia via Bangkok naar Koh Tao was er weer een voor in het boekje. Met 32 uur op de teller en 2 locale bussen, 2 VIP bussen, 2 minivan’s, een boottrip van 3 ½ uur en 2 taxi’s verder begaf ik mij op Koh Tao. Het duikwhalhalla van Thailand. Het plan was om hier mijn Open Water Course te voltooien. Duiken heeft me altijd aangesproken, ik weet nog goed toen ik voor het eerst met een fles op mijn rug het water instapte. Ik was 12 jaar oud en Curacao is absoluut geen slechte plaats voor een eerste duik. Nu ik inmiddles mijn Open Water Course heb voltooid en bezig ben met mijn Advance Course moet ik toegeven dat ik er weer een nieuwe verslaving bij heb. De OWC was een hoop theorie, een aantal oefeningen in het zwembad en 4 duiken in de zee. Met deze course op zak mag je duiken tot 18 meter diepte. De groep waar ik deze course mee deed was te gek, 3 Zuid Afrikanen, een Canadees en een Poolse. Voeg hier 2 super toffe instructeurs aan toe uit Engeland en Duitsland en je hebt 3 gezellige dagen. Achteraf gezien bleek Octopussy een van de betere duikscholen te zijn op Koh Tao. Hoe ik dan ook weer precies bij deze school moet eindigen is een goede vraag? Er zijn tenslotte ruim 45 duikscholen op dit eiland, laten we het op Dave’s geluk noemen.
De OWC beviel zo goed, net als het leventje op Koh Tao overigens, hierdoor besloot ik om tevens mijn Advance Course te volgen. Uiteindelijk betaal ik 400 euro voor beide courses (inclusief 9 duiken), geloof mij nergens in de wereld ga je het goedkoper vinden. De Advance Course is totaal andere koek heb ik vandaag ondervonden. Vandaag heb ik kennis gemaakt met een Balans- en Navigatieduik. Het is als parachute springen onderwater. Je laat de lucht uit je bc lopen en knalt binnen een paar seconden naar 15 meter diepte. Ondersteboven hangen en op z’n kop door ringen en grotten zwemmen. Zo allemachtig vet. Morgen staan er een wrak-, diep en nachtduik op de planning. Vooral de nachtduik schijnt een unieke ervaring te zijn. Wanneer ik deze course succesvol afrond kan ik overal ter wereld tot 30 meter duiken.
Tot zover het duiken. Mijn OWC is gefilmd en deze video begeeft zich op het moment in mijn backpack. Leuk voor later zullen we maar zeggen. Het is gelukkig niet alleen het duiken wat Koh Tao een leuke vakantiebestemming maakt. Het is een prachtig eiland waar ieder avond genoeg te doen is. Hoewel ik overdag druk bezig ben met duiken blijft er genoeg tijd over voor het nachtleven. Van dubstep feestjes tot beach afterparties, van killerpool tot beerpong competities, Koh Tao heeft het allemaal.

Als het goed is rond ik morgen mijn Advance Course af. Ik pak dan direct de ferry richting Koh Phanghan voor een welbekende Fullmoon Part. Een aantal Engelse vrienden heeft een bed voor me vrijgehouden, dit schijnt rond deze dagen altijd een probleem te zijn op het Ibiza van Azie. Ik heb geen idee wat ik van een Fullmoon party moet verwachten, hoe het was vertel ik in mijn laatste verhaal of wellicht persoonlijk aan jullie. Nog ruim 10 dagen dan vertrekt mijn vlucht richting Amsterdam.

Een sorry is misschien op zijn plaats voor dit lange verhaal. Laten we het houden op te veel mooie verhalen en unieke gebeurtenissen. Ik hoop dat jullie een leuke sinterklaas achter de rug hebben? Vast weer een aantal leuke surprises en rijmen. Succse met het uitzoeken van de kerstboom. Ik duim alvast voor een witte kerst, zou leuk zijn toch?

Mis jullie en denk aan jullie.

Dave