Selamat datang di Indonesia

Lieve Allemaal,

De weken vliegen hier voorbij, zo kom ik er net achter dat het alweer zondag is. Dit betekend dat bij jullie het weekend er alweer bijna op zit. De Olympische Spelen zitten er inmiddels op en wij hebben hier begrepen dat het er eentje voor in de boeken is! Hopelijk heeft maart qua weerbeeld wat beters voor jullie in petto, want het schijnt nogal nat en warm te zijn bij jullie?
Wij zitten inmiddels alweer ruim 10 dagen in Indonesie, wederom een land met zoveel mogelijkheden. Dit betekendt dat wij dus wel degelijk onze vlucht hebben gehaald van Manilla naar Singapore, na veel wikken en wegen kozen we er toch voor om gedag te zeggen tegen de Filipijnen. Vooralsnog hebben we geen moment spijt gehad van deze beslissing, ik zeg ga er maar is goed voor zitten want dit wordt waarschijnlijk weer een lang verhaal.

Het vorige verhaal plaatste ik in Iloilo en hieruit konden jullie vast opmaken dat wij de Filipijnen helemaal te gek vonden. In de laatste week is deze mening alleen maar versterkt. Vanaf het moment dat wij op Palawan aankwamen leek alles ons voor de wind te gaan, misschien nog wel meer dan we tot op heden hadden ondervonden. De zon scheen fel, we boekten een schoon guesthouse in Puerto Princessa en onder leiding van reisleidster Roos hebben we er een dagje cityseeing van gemaakt. Prachtige kerken werden afgewisseld met lokale markten, de biertjes smaakten heerlijk en onder een heldere sterrenhemel aten we Filipijnse pizza.
Palawan is verruit het meest toeristische eiland van de Filipijnen en op het begin was dit wel even wennen voor ons. 2 weken zijn we bijna geen toerist tegen gekomen en hier kon je over de hoofden lopen. Al snel besloten we om niet voor de standaard route te kiezen om zo de grootste massa te ontlopen. We huurden opnieuw een motortje en besloten om de 300 kilometer die in Noorderlijke richting moest worden afgelegd in etappes af te leggen. Bijna iedere toerist komt maar voor een ding naar Palawan en dat is het paradijs genaamd ‘El Nido’,een baai met hoge rotsen, abnormaal blauw water en prachtige stranden. Gelukkig kunnen we mededelen dat Palawan een hoop meer te bieden heeft dan El Nido, de eerste dag belandden we in Sabang. In Sabang werden we geholpen en gewezen op alle do’s en dont’s door een lokale jongen. Via hem hebben we een boottocht gemaakt door een prachtige mangrove en werden we gewezen op enkele prachtige lokale routes.
De volgende ochtend stonden we als eerste in de rij voor de onderwater rivier , wederom een mooie ervaring. Samen met een Oosterijks stelletje vaarden we een uurtje lang door een grot met duizenden vleermuizen. Na dit stinkende avontuur stapten we op de motor voor een lange rit richting het Noorderlijkste puntje van Palawan, paradijs El Nido. Een rit die door velen wordt gezien als veelste zwaar om in een dag te voltooien. Achteraf hebben we er om kunnen lachen maar Roos kon me wel vermoorden toen ik perse wilde doorrijden richting El Nido. Het was al 16:00 uur geweest, de lucht was donkergrijs, we hadden allebij een zeer pijnlijke kont en we passeerden een stadje met diverse lokale hotelletjes. Met nog 50 kilometer te gaan werden de wegen al slechter en het zicht al minder, we werden bijna van de weg afgespoeld zo hard regende het. Roos had het enige regenpak aan achterop en daar reden we dan 20 kilometer per uur door de blubber.
Gelukkig maakte de dagen in El Nido alles goed, heerlijke restaurantjes, prachtig weer en het paradijs waar iedereen het over had was nog mooier dan in onze dromen. In El Nido kwamen we ook voor het eerst weer in contact met andere‘backpackers’, al snel kwamen we erachter dat er wel degelijk veel backpackers door de Filipijnen reizen. Echter kiezen deze allemaal voor eenzelfde logische route. Iedereen luisterde aandachtig toen we onze ervaringen deelden, want elk van onze bestemmingen de afgelopen 2 weken kwam niet voor op deze logische route.

In 5 dagen hebben we uiteindelijk ruim 750 kilometer gereden, waarvan een groot gedeelte op onverharde wegen. De wegen op Palawan waren de mooiste waar ik tot nu toe op heb mogen rijden. Met een gemiddelde van maximaal 40 kilometer per uur, zijn we langs zoveel mooie plekjes gereden. Het ene strand was nog mooier dan het andere, toen we echter op onze laatste dag aan een verlaten strand van 17! kilometer lagen leek het net alsof we midden in een aflevering van Expeditie Robinson zaten. Geloof me of niet maar er was geen enkele toerist op het hele strand te bekennen en toen wat lokale vissers aanboden om voor ons de boom in te klimmen voor een verse cocosnoot was het plaatje compleet. Deze dag kon zoizo niet meer stuk, we hadden overnacht in San Vicente een plaatste dat over een aantal jaar ‘het’ gaat zijn op Palawan. Vooralsnog is het nog onbekend en dat maakte de ervaring alleen maar unieker. We verbleven onze laatste nacht bij lokale mensen die enkele lokale gerechten voor ons kookte, een betere afsluiting van onze reis door dit geweldige land hadden we niet kunnen wensen. Zo gebeurde het dat we op 18 februari de Filipijnen met pijn in ons hard gedag zeiden! Hopelijk heb ik de eer om hier ooit nog eens terug te komen...

We blijven toch backpackers, met dit motto belanden we om 1 uur s’nachts op Singapore airport bij de Burger King voor Roos haar eerste fast food ervaring in jaren. Via Puerto Princessa vlogen we naar Manilla (het meest afschuwelijke vliegveld wat ik ooit hoop mee te maken), van Manilla vlogen we door naar Singapore (het meest luxe vliegveld wat ik ooit denk mee te maken) waar we de nacht doorbrachten op het vliegveld en de volgende ochtend zouden doorvliegen naar Jakarta. Die fast food ervaring voor Roos was er eentje om snel te vergeten al had ze minder moeite met het in slaap vallen op 3 houten stoeltjes. Als een ware Tom Hanks in de Terminal vermaakte ze zich prima op de luchthavens!

Onze 2 dagen in Jakarta hebben hopelijk de trent gezet voor een prachtig verblijf in Indonesie. Jakarta is veruit de meest smerige stad die ik tot nu toe heb mogen bezoeken. Na Manilla, Bangkok en Kuala Lumpur had Jakarta weer een heel ander straatbeeld. We verbleven in de backpackers buurt, maar van een echte buurt is niet te spreken. Al snel werd ons duidelijk dat Jakarta voor de toeristen weinig te bieden heeft, daarnaast zorgden de uitbarsting van vulkaan Kalut voor extra vrije kamers (veel toeristen hebben hun vakantie geannuleerd vanwege dit natuurverschijnsel). In Jakarta hebben we wederom veel rondgelopen en divese musea en andere culturele hoogtepunten bezocht. Verder hebben we een avond flink zitten pimpelen met wel heel veel verschillende mensen. Travo’s, homo’s, lesbo, verslaafden en een schattig vrouwtje die voor iedereen de drank betaalden zorgden voor een gezellige avond. Nadat we biertjes hadden gedronken in cafe Batavia en zelfs naar de film (ik weet niet of jullie van de film Pomeii hebben gehoord? Erg toepasselijk voor een verblijf op Java) waren geweest waren we helemaal klaar voor een nieuw avontuur, onze reis in Oostelijke richting kon beginnen.

Via diverse mensen kregen we door dat de tempels in Yokyakarta nog gesloten waren vanwege de uitbarsting, daarom kozen we eerst om een aantal dagen te verblijven in Cianjur. Deze stad op 3 uur rijden van Jakarta staat bekend om een unieke homestay ervaring. 3 dagen lang is er voor ons gekookt, werd de was gedaan en maakten we kennis met het ‘echte leven’ op Java. De mensen van Judy’s Homestay deden werkelijk alles voor ons. Zo hebben we samen met twee locale jongens een school bezocht, waar we een simple Engelse les mochten geven. Van het lesgeven kwam weinig omdat de kinderen zo wild werden van onze aanwezigheid. Op een gegeven moment zater er meer dan 100 kinderen in de klas, toen we ook nog een liedje voor ze gingen zingen werden ze helemaal gek. Met een grote glimlach op ons gezicht bezochten we een drijvend dorp en hebben we een wedstrijd vissen gehouden. Het zal jullie niets verbazen als ik zeg dat Roos met 5-2 won.
Na 2 dagen als een god in Indonesie te hebben geleefd kozen wij ervoor om zelf te gaan koken. Samen met 2 Noorse meisjes en een Amerikaan toverden we drie heerlijke locale gerechten uit de hoed. Dus wie onze kookkunsten wil aanschouwen is bij deze in April uitgenodigd.

In Cianjur was het wederom lastig afscheid nemen van onze nieuwe vrienden, maar de volgende bestemming was alweer bepaald. Na een busreis van 4 uur en een treinreis van 8 uur kwamen we aan in de meest toeristische stad van Java. In Yokyakarta hebben we genoten van live muziek, happy hour en een aantal prachtige paleizen bezocht. Verder hebben we een dag flink geshopt op de locale markt en hebben we ons alles laten vertellen over ‘poppenshows’. Vooral Roos was erg onder de indruk van deze special poppen.
Na 10 dagen regen (helaas is het nog volop regenseizoen in dit gedeelte van Indonesie) brak de zon door en laat het nu net de dag wezen dat wij de 2 bekendste tempels van Indonesie zouden gaan bezoeken. Samen met Art uit Singapore hebben we Borobudur bij zonsopkomst gezien en zijn we daarna doorgereden naar Prambanan. Vooral bij Borobudur hebben we 3 uur lang in de deuk gelegen, de schooljeugd die de tempel als schooluitje bezoekt, had meer interesse in ons dan in de tempel. Roos haar minute of fame kwam echter toen enkele dames om haar handtekening begonnen te vragen!!
De tempels zijn een absolute must bij een bezoek aan Java, maar de ervaring eromheen maakte het vooral een grappige dag.

Hoe mooi ik tempels, paleizen en coloniale gebouwen ook vind, er gaat niets boven de ongerepte natuur. In 3 lange dagen en 2 hele korte nachten hebben we een bezoek gebracht aan Mount Bromo en Mount IJen. Deze dagen waren met stip voor mij de mooiste dagen van deze reis tot nu toe. Vanuit Yokyakarta zijn we samen met 4 andere meiden vetrokken voor dit geweldige avontuur. De afgelopen maanden heb ik mijn handen al vol aan Roos maar nu zat ik met 4 meiden in de auto. Jullie begrijpen vast dat het een erg gezellige trip is geweest met een heleboel vieze praatjes.
Na een 13 uur durende autorit en een kort nachtje slap hebben we Mount Bromo bezocht bij zonopkomst. Mount Bromo is een actieve vulkaar die voor het laatst in 2011 is uitgebarsten. In een oude Toyota 4 x 4 reden we langs diepe ravijnen en over grote zwarte vlaktes. De klim naar de krater zal ik nooit meer vergeten, mannen met paarden, overal tentjes waar mensen lokale koffie verkochten en een geniaal uitzicht.
De hele dag zaten we met een grote glimlach in de auto en toen we ‘s avonds in ons hotel (met zwembad en hotpot) aankwamen, na wederom een prachtige autorit werden we opnieuw overdonderd. Het plan was om ook Mount IJen te bezoeken met zonsopkomst, echter kregen we door een lokale gids de mogelijkheid aangeboden om het ‘ blauwe vuur’ te zien. Niemand van onze groep kon hier iets over vertellen, maar na wat research bleek dat er maar 2 plekken op de wereld zijn waar je dit unieke natuurverschijnsel kan bezichten (IJsland en Indonesie). Het blauwe vuur is echter enkel ‘s nachts te zien, de nacht werd dus nog met een paar uurtjes ingekort. Uiteindelijk werden we om half 1 alweer gewekt, na een pittige wandeling maakte ‘ het blauwe vuur’ echter alles goed. Ik kan nog een heel verhaal over Mount Ijen vertellen maar een beter plan is als jullie het eea bij interesse maar even googlen. De foto’s zal ik bij thuiskomst maar al te graag laten zien….

Het voordeel van vroeg opstaan is dat de hele dag nog voor je ligt. Zo kan het gebeuren dat je ‘s nachts een vulkaan bezoekt en ‘s middag ligt te chillen op het strand van Bali. Inmiddels zijn we alweer 3 dagen op dit veelzijdige eiland, de afgelopen dagen hebben we samen met 2 Duitse meisjes doorgebracht in Pemuteran. Dit kleine dorpje ligt in het Noorden van Bali aan een zwart strand. De villa die we hier huurden voor nog geen 12 euro per nacht was fenominaal, verder zijn de Duitse dames vermakelijk gezelschap. Een van de dames is een nog grotere vlapuit als Roos en het drollig zijn had zij kunnen uitvinden. Er is de afgelopen dagen dus wederom genoeg gelachen.

Zojuist zijn we aangekomen in Ubud, een stad die ons een hoop moet leren over de cultuur hier op Bali. Hierover in een volgend verhaal vast meer. Morgen heb ik via Robbert-Jan mijn baas bij Kids Marketeers een chauffeur geregeld die ons meeneemt naar hopelijk een aantal unieke plekjes op dit toffe eiland. Wat er verder gaat gebeuren in de komende weken weten we nog niet. We leven van dag tot dag en balen dat de weken zo snel gaan!

Voor nu was dit hem weer. Ik ga een koud biertje pakken en lekker wat eten. Tot snel.

Dikke kus,

Roos en Dave